Michail Jurowski

Michail Jurowski

Muzyka otaczała go od pierwszych chwil życia. Na świat przyszedł w Moskwie, w 1945 roku, jako syn kompozytora Władimira Jurowskiego i wnuk dyrygenta Dawida Blocka. Jego dzieciństwo upłynęło w kręgu znaczących postaci życia muzycznego ówczesnego Związku Radzieckiego, tej miary co Dawid Ojstrach, Mścisław Rostropowicz, Leonid Kogan, Emil Gilels i Aram Chaczaturian. Z Dymitrem Szostakowiczem, zaprzyjaźnionym z rodziną Jurowskich, Michail grywał w dzieciństwie na cztery ręce na fortepianie. Z czasem stał się jednym z najświetniejszych interpretatorów jego muzyki. W 2012 roku Michail Jurowski został uhonorowany Międzynarodową Nagrodą im. Dymitra Szostakowicza, przyznawaną podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego poświęconego temu kompozytorowi w niemieckim Gohrisch.

Artysta ukończył Konserwatorium Moskiewskie w klasie dyrygentury Leo Ginsburga. Studiował także muzykologię u Aleksieja Kandinskiego. Już w trakcie studiów asystował Giennadijemu Rożdiestwienskiemu w Narodowej Moskiewskiej Orkiestrze Radiowej i Telewizyjnej. Przez wiele lat dyrygował przedstawieniami Moskiewskiego Akademickiego Teatru Muzycznego imienia Konstantego Stanisławskiego i Władimira Niemirowicza-Danczenki . W ostatnim okresie pobytu w ZSRR stawał także za pulpitem słynnego Teatru Bolszoj.

W 1978 roku wyjechał do Niemiec, by objąć stanowisko stałego dyrygenta gościnnego w berlińskiej Komische Oper. W Niemczech szybko zyskał renomę znakomitego dyrygenta operowego i symfonicznego. W 1989 roku opuścił wraz z rodziną Związek Radziecki i podjął pracę w Semperoper w Dreźnie.

Michail Jurowski pełnił między innymi funkcje dyrektora muzycznego i głównego dyrygenta w Nordwestdeutsche Philharmonie, dyrektora muzycznego i głównego dyrygenta w Norddeutsche Philharmonie i Volkstheater w Rostocku, szefa muzycznego Opery w Lipsku, stałego dyrygenta gościnnego berlińskiej Rundfunk-Sinfonieorchester, stałego dyrygenta gościnnego Deutsche Oper w Berlinie, pierwszego dyrygenta gościnnego austriackiej Tonkünstler-Orchester oraz pierwszego dyrygenta WDR Rundfunkorchester w Kolonii.

Zapraszany był również do prowadzenia koncertów i przedstawień operowych przez takie zespoły jak: Wiener Symphoniker, Dresdner Philharmonie, Staatskapelle Dresden, Gewandhausorchester w Lipsku, Stuttgarter Philharmoniker, Oslo Philharmonic, Opernhaus w Zurychu, orkiestry w Bilbao, Sewilli i Walencji, Teatro Carlo Felice w Genui, Teatro Lirico w Cagliari, teatry operowe w Dortmundzie, Lizbonie i Oslo.

Odnosi duże sukcesy dyrygując spektaklami operowymi i baletowymi – między innymi entuzjastycznie przyjętą przez krytykę Rajmondą Aleksandra Głazunowa (kostiumy i choreografia były repliką prapremiery baletu, która odbyła się w Sankt Petersburgu w 1898 roku) w mediolańskiej La Scali. W Operze Paryskiej dyrygował Chowańszczyzną Modesta Musorgskiego, w Dortmundzie – Zmierzchem bogów Richarda Wagnera, Śpiącą królewną Piotra Czajkowskiego w Operze w Oslo, Balem maskowym Giuseppe Verdiego w Deutsche Oper w Berlinie, czy Miłością do trzech pomarańczy Siergieja Prokofiewa w Grand Théâtre w Genewie.

W repertuarze operowym dyrygent ma dzieła m. in. Wolfganga Amadeusa Mozarta, Giuseppe Verdiego, Giacomo Pucciniego, Richarda Wagnera, Bedřicha Smetany, Richarda Straussa, Benjamina Brittena, jak również rosyjskich kompozytorów – Michaiła Glinki, Modesta Musorgskiego, Piotra Czajkowskiego, Siergieja Prokofiewa, Nikołaja Rimskiego-Korsakowa, Igora Strawińskiego, Dymitra Szostakowicza.
Poza nagraniami dla niemieckich radiofonii i telewizji artysta posiada bogaty dorobek fonograficzny. Zarejestrował na CD m.in. Graczy Dymitra Szostakowicza, Noc wigilijną Nikołaja Rimskiego-Korsakowa, a także utwory orkiestrowe Piotra Czajkowskiego, Siergieja Prokofiewa, Emila von Reznička, Giacomo Meyerbeera, Franza Lehára, Imre Kálmána, Ture Rangströma, Edvarda Griega, Johana Svendsena i Gii Kanczelego.

Jest dwukrotnym laureatem Preis der deutschen Schallplattenkritik (w 1992 i 1996 roku). W 2001 roku nagranie utworów Nikołaja Rimskiego-Korsakowa w wykonaniu berlińskiej Rundfunk-Sinfonieorchester pod dyrekcją Michaila Jurowskiego otrzymało nominację do nagrody Grammy.