Jan Krenz
Jan Krenz
Jan Krenz jest legendą batuty, jednym z najwybitniejszych polskich dyrygentów, znanym jednak również jako wspaniały kompozytor. Paradoksalnie — choć sława dyrygencka Jan Krenza przyćmiła jego działalność twórczą — to właśnie jako kompozytor zadebiutował on w 1943 roku w Warszawie. Wykonano wówczas konspiracyjnie I Kwartet smyczkowy młodego adepta sztuki muzycznej, kształcącego się pod okiem wybitnych polskich artystów — Zbigniewa Drzewieckiego (fortepian) i Kazimierza Sikorskiego (kompozycja).
Jan Krenz studiował w latach 1945-47 w klasie dyrygentury Kazimierza Wiłkomirskiego i klasie kompozycji Kazimierza Sikorskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi. Jako dyrygent zadebiutował 6 stycznia 1947 roku. W tym samym roku został dyrygentem Filharmonii Poznańskiej. Także w Poznaniu nastąpił operowy debiut Jana Krenza (Uprowadzenie z Seraju Mozarta). Dwa lata później artysta związał się z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia
w Katowicach, z którą współpracował przez dziewiętnaście lat, odnosząc wielkie sukcesy artystyczne. W 1953 r., po śmierci Grzegorza Fitelberga, został jej pierwszym dyrygentem
i dyrektorem. Współpraca z WOSPR obejmująca nagrania (w tym liczne prawykonania), niezliczone koncerty w kraju i zagranicą (między innymi najdłuższe w dziejach polskich orkiestr tournée przez Związek Radziecki, Mongolię, Chiny, Japonię, aż do Australii i Nowej Zelandii) oraz regularny udział w festiwalach Warszawska Jesień, przyniosła orkiestrze sławę i renomę na niemal całym świecie.
W roku 1968 Jan Krenz został dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Warszawie. Zrealizowane przez niego premiery Otella, Elektry i Borysa Godunowa przeszły do historii najważniejszych wydarzeń artystycznych w dziejach polskiej sceny operowej. Jednocześnie artysta znajdował czas na intensywną współpracę z orkiestrami na całym świecie. Był I dyrygentem Orkiestry Radia Duńskiego w Kopenhadze, współpracował z Yomiuri Nippon Symphony z Tokio, gościnnie prowadził m.in. Berlińskich Filharmoników, Staatskapelle Dresden, Orkiestrę Filharmonii Leningradzkiej, czy Concertgebouw w Amsterdamie. W 1979 roku Janowi Krenzowi powierzono stanowisko Naczelnego Dyrektora Muzycznego miasta Bonn. W latach 1983-85 współpracował
z Radiem Holenderskim w Hilversum. Regularnie występował na festiwalach w Edynburgu, Bergen, Pradze, Montreux, Osace i Wiedniu.
W latach 2005-2008 był dyrektorem artystycznym i I dyrygentem Filharmonii Krakowskiej.
Za wybitne zasługi przyznano Janowi Krenzowi wiele nagród i odznaczeń. Są wśród nich: Nagroda Państwowa II stopnia (1955), nagrody Związku Kompozytorów Polskich (1968 i 1996), Nagroda Państwowa I stopnia (1972), nagroda Diamentowa Batuta z okazji 70-lecia Polskiego Radia (1995), Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2005). Międzynarodowe uznanie krytyków i publiczności, a co za tym idzie liczne nagrody i wyróżnienia, zdobyły też nagrania płytowe artysty.