Antoni Wit

Antoni Wit

Dyrektor Naczelny i Artystyczny Filharmonii Narodowej od stycznia 2002. Wcześniej w latach 1970-1972 był dyrygentem
Filharmonii Poznańskiej i kierownikiem artystycznym Poznańskiej Orkiestry Kameralnej. W ramach swojej pracy poprowadził
ponad 50 koncertów, a umiejętności nabyte w ciągu tego czasu stanowiły cenne doświadczenie dla jego dalszej kariery.
Następnie kierował zespołami: Filharmonii Pomorskiej (1974-77), Orkiestry i Chóru Polskiego Radia i TV w Krakowie
(1977-83), Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach (1983-2000), Orquesta Filarmónica de Gran
Canaria (1987-92). Wymienione zespoły zaliczają czas jego kierownictwa do okresów intensywnego rozwoju artystycznego i
największej świetności. Z krakowską orkiestrą i chórem dokonał wielu znaczących dla muzyki polskiej nagrań i koncertów,
odbył liczne tournée we Włoszech, w Niemczech, Anglii, Francji, Hiszpanii.

W historii NOSPR (wcześniej WOSPR) zapisał się jako najdłużej prowadzący zespół dyrektor naczelny i artystyczny.
Z zespołem tym rozpoczął regularne nagrania płyt, zagraniczne wyjazdy, koncerty TV, nagrania muzyki filmowej.
W repertuarze koncertów i nagrań artysty poczesne miejsce znajduje muzyka polska, zarówno kompozytorów wcześniejszych,
jak i żyjących. Artysta wykonywał, często po raz pierwszy, wiele utworów m.in. Krzysztofa Pendereckiego, Witolda
Lutosławskiego, Wojciecha Kilara (m.in. dedykowaną mu September Symphony).

W latach 1983-87 prowadził w Poznaniu udziałem WOSPR-u Monograficzny Festiwal poświęcony każdorazowo twórczości
innego kompozytora (Schumann, Ravel, Mendelssohn, Szymanowski).

Krakowianin z urodzenia, tu zdobył wykształcenie muzyczne – studia dyrygentury u Henryka Czyża, kompozycji u
Krzysztofa Pendereckiego w PWSM – i prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studia muzyczne pogłębiał u Nadii
Boulanger w Paryżu. W latach 1967-69 był asystentem Witolda Rowickiego w Filharmonii Narodowej w Warszawie.

II nagroda na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Herberta von Karajana w Berlinie w 1971 r. otworzyła
artyście drogę do wielkiej międzynarodowej kariery. Dyrygował niemal we wszystkich najważniejszych ośrodkach
Europy, obu Ameryk, Bliskiego i Dalekiego Wschodu, występując z czołowymi zespołami symfonicznymi (m.in. Berliner
Philharmoniker, Staatskapelle Dresden, Tonhalle-Orchester Zürich, Royal Philharmonic, Philharmonia Orchestra,
BBC Symphony Orchestra, Orchestre Symphonique de Montréal, Orchestra dell’Accademia di Santa Cecilia,
Orchestre de la Suisse Romande, St. Petersburg Philharmonic Orchestra, NHK Symphony Orchestra/Tokyo, New
Zealand Symphony Orchestra, Orquestra Sinfônica do Estado de Sao Paulo, Orquesta Sinfónica de El Salvador.

Choć główną domeną działalności Antoniego Wita jest muzyka symfoniczna, artysta odnosił także sukcesy w dziedzinie
opery: dla warszawskiego Teatru Wielkiego przygotował premiery Cyrulika sewilskiego, Traviaty i Balu maskowego,
dla teatru operowego w Malmö – Aidę i Konsula, premierami Halki zaś dyrygował w Tokio i Trieście.

Nagrał ponad 150 płyt dla wytwórni EMI-HMV, CBS, Decca, Naxos, NVS Arts, Pony Canyon, Polskie Nagrania i in.
Należy do nielicznego grona artystów na świecie, których płyty sprzedano w łącznym nakładzie ponad trzech
milionów egzemplarzy. Efektem współpracy Antoniego Wita z firmą Naxos jest – obok nagrań kompozytorów
europejskich -ponad 30 płyt z muzyką polską sprzedanych w ponad 600.000 nakładzie. Nagrań tych dokonywał
głównie z udziałem orkiestr Filharmonii Narodowej i NOSPR (WOSPR). Wielkim walorem kolekcji muzyki polskiej
nagranej dla NAXOS przez artystę jest jej obszerność oraz fakt, że nagrania tworzą wielopłytowe komplety
dzieł orkiestrowych i oratoryjnych Lutosławskiego (10 CD), Pendereckiego (10 CD i 3 w przygotowaniu) i
Szymanowskiego (5 CD – do września 2008 wydane 3) Artysta zarejestrował także wszystkie poematy symfoniczne
Karłowicza (z New Zealand Symphony Orchestra i Orkiestrą Symfoniczną FN).

Dowodem uznania dokonań artysty w dziedzinie fonografii są liczne nagrody i wyróżnienia.
Antoni Wit był trzykrotnie nominowany do nagrody Grammy za nagrania dzieł K. Pendereckiego (Pasja wg św.
Łukasza – 2004, Polskie Requiem – 2005, Siedem bram Jerozolimy – 2007). Ponadto w 1993 r. otrzymał Diapason
d’Or i Grand Prix du Disque de la Nouvelle Académie za nagranie kompletu koncertów fortepianowych Prokofiewa
(solista Kun Woo Paik), w 2002 – Cannes Classical Award za Symfonię Turangalîla Messiaena, w 2004 r. – Classical
Internet Award za Pasja wg św. Łukasza Pendereckiego, w 2005 – Record Academy Award (Record Geijutsu) za
Polskie Requiem Pendereckiego oraz 4 Fryderyki (nagrody Polskiej Akademii Fonograficznej). Dwie pierwsze
płyty z kompletu nagrań dzieł Szymanowskiego zdobyły tytuł Gramophone Editor’s Choice (lipiec 2007: Koncerty
skrzypcowe z solistą Ilyą Kalerem oraz Nokturn i Tarantella, maj 2008 – II i III Symfonia).

W czerwcu 2005 z zespołami Filharmonii Narodowej i gościnnymi chórami nagrał dla Naxos VIII Symfonię Mahlera –
płyta ta zyskała najwyższe oceny światowej krytyki, lokujące nagranie dzieła wśród najlepszych w historii.
W 2006 r. artysta zarejestrował wraz z orkiestrą Staatskapelle w Weimarze znakomicie przyjętą w świecie płytę
z Symfonią alpejską R. Straussa. Krytyk BBC Magazine umieszcza dokonanie Antoniego Wita “w lidze Karajana”, chwaląc
dyrygenta za wielką wrażliwość i niuanse interpretacyjne. W opiniotwórczym brytyjskim przewodniku płytowym The
Penguin Guide aż 16 jego nagrań uzyskało najwyższą ocenę.

Za najlepsze wykonania utworów polskich na Festiwalu Muzyki Współczesnej “Warszawska Jesień” artysta dwukrotnie
otrzymał nagrodę krytyków Orfeusz (1984, 1996). “Za wybitne kreacje artystyczne, rozsławianie muzyki polskiej w
kraju i za granicą oraz przybliżanie jej milionom słuchaczy na całym świecie” został uhonorowany przez Polskie
Radio “Diamentową Batutą” (1998). W czerwcu 2006 roku prezydent Włoch odznaczył go Oficerskim Krzyżem Orderu
Zasługi dla Republiki Włoskiej.

Antoni Wit prowadzi także działalność pedagogiczną – jest profesorem dyrygentury Uniwersytetu Muzycznego
Fryderyka Chopina w Warszawie, a jego studenci zdobywają najwyższe laury na polskich i międzynarodowych
konkursach muzycznych.